dinsdag 12 augustus 2014

De luie triatleet


Je zou denken dat het niet bestaat, maar het bestaat: 'de luie triatleet' en ik ben er één!
Ik ben een luie triatleet. Een hele luie triatleet en misschien wel de meest luie triatleet die je kent. Hoogst waarschijnlijk de meest luie die je in september aan de start van de triathlon in Almere zal zien verschijnen.

Ik hou namelijk niet zo van trainen. Ik werd al behoorlijk gespannen van schema's en ik heb nu eenmaal heeeeel veel andere super belangrijke bijzaken. Trainen is slechts optioneel voor mij.

Ik hou natuurlijk wel van sporten. Een lekker stukje fietsen of een eindje onbekommerd hardlopen. Heerlijk. Op een zondagochtend, als het lekker weer is, klein zonnetje en een licht briesje en iedereen thuis vrij is.  "Hee, weet je wat..ik ga een uurtje fietsen..lekker". Dat is ontspannen en gezond sporten.

Trainen voor een triatlon (een hele in dit geval) heeft helemaal niets meer met 'ontspannen een stukje fietsen' te maken. Dat heeft te maken met 3 uur fietsen op een dinsdagavond na het werk omdat je op zaterdag die 30 km wilt hardlopen en alleen op maandag en donderdag tijd hebt om 7:00 's ochtends 3 km te gaan zwemmen.
Is dit mijn hobbie, vraag ik me af. Ben ik nu echt gek geworden?
"Eet je zo meteen mee, schatje?"
"Nee. ik MOET lopen..."
Mijn maag krimpt ineen als ik het zeg. Ik wil helemaal niet lopen ik wil lekker tv kijken, een bord warm eten en een biertje.

Waarom dan toch met alle geweld een triathlon doen? Die vraag houdt mij ook al heel lang bezig.
Waarom eigenlijk? Is meedoen zo belangrijk voor mij? Waarom heb ik het er toch allemaal voor over om al die uren te gaan trainen om vervolgens half september anoniem achter in het veld te eindigen.

Wat als ik niet mee zou doen, maar er alleen van zou dromen, zou het dan anders zijn? Dromen dat ik een ijzersterk zwemonderdeel heb en de wereldkampioen, Frederik van Lierde, ver achter me laat op de fiets.. Zo kijk ik immers ook naar het WK voetbal of de Tour de France.. ik kijk, ik droom, ik geniet.
Ik geef Laurens ten Dam ongevraagd advies en zeg tegen mijn oudste zoon hoe ik het zou doen, of, hoe hij het straks moet gaan doen, mocht hij daartoe ooit in de gelegenheid zijn. Kijk NU moet je aanzetten op je buitenblad....Oh dat doet ie ook. Zie ik heb dus gewoon gelijk!
Alle keren dat ik in Almere ging kijken (vanaf 1989) dacht ik elke keer; Hier wil ik een keer meedoen! Ik droomde van meedoen.. niet van het trainen natuurlijk.

Dromen van sporten en successen, dat doe ik al heel lang en ik ben er steengoed in. In het behalen van successen zit ik op een ander niveau. Het finishen is mijn overwinning geworden.
Alleen kijken of dromen brengt me, op de een of andere manier, niet genoeg bevrediging. Ik moet weten of ik het ook echt kan, of ik het wel red. Ben ik wel mans genoeg. Besta ik wel echt als ik het niet doe. Zien ze wel wat ik kan. Ik heb last van geldingsdrang en dan vooral voor mezelf.

Als je het zo bekijkt dan is trainen ook helemaal geen voorwaarde meer. Het gaat mij eigenlijk om de train/prestatie verhouding. Kan ik het halen met de hoeveelheid uren die ik erin steek. Kan ik het volbrengen door gewoon af en toe een lekker stukje te gaan fietsen en relaxed te lopen. Kan ik als mens iets 'onmenselijks' doen? Ben ik onsterfelijk, bovenmenselijk?
Ik train net genoeg om de finish te halen. 100% efficiënt trainen noem ik dat. Ik ken eigenlijk geen andere sporter die zo efficiënt is als ik. Natuurlijk gaat het wel eens mis (zie de hardloopvierdaagse van dit jaar) maar soms lukt het me ook nog. Als ik de finish kon halen zonder training dan zou ik het overwegen en misschien nog doen ook, helaas heb ik die luxe niet.

In 1992 (toen was ik 24) liep ik voor het eerst de marathon. In Rotterdam. Leek me leuk, had het op TV gezien en dat wilde ik ook. Ik liep thuis mijn rondjes van 10 km en breidde dat uit tot een keer 20 en een keer 25 km. Dat vond ik al aardig lang. Leek me voldoende om die marathon uit te lopen.
Ik startte rustig, want dat was me verteld. In een nieuw PR op de 5 en 10 km kwam ik de eerste km's door.. Halverwege liep ik op een schema van 2 uur 50. Uiteraard moest ik dat bekopen na het 30 km punt. Ik was onbekend met eten en drinken onderweg en ik was leeg. Krampen namen mijn benen over en uiteindelijk finishte ik in 3'17.  Ik had aardig wat gewandeld het laatste stuk, maar ik was binnen. 3 dagen moest ik achteruit de trap af, maar wat n efficiency. Finish gehaald met gewoon een paar 'leuke stukjes hardlopen'.

Vroeger op school was ik al een kei in efficiency. Een 7 halen met minimale inspanning, maar wel gewoon slagen natuurlijk. en een 7, net iets meer dan een 6, lekker veilig. Als een leraar mij vroeg wil je dan nergens heel goed in zijn? Dan zei ik: "Ja, in heel efficiënt leren en het maximale uit mijn tijd halen". Ik denk dat dat eigenlijk geen luiheid is, maar dat je het -breed georiënteerd- zou kunnen noemen, of dat je er wellicht een andere medische term aan zou kunnen hangen.

In Almere is snelheid voor mij geen optie en een hoge klassering ook niet. Ik kan alleen maar hopen op een super efficiënte race met niet teveel pijn of kramp. Gewoon een lekker stukje zwemmen, fietsen en hardlopen..om te finishen.
En stiekem, heel stiekem, droom ik tijdens de race dat ik een heel stuk sneller zou kunnen zijn als ik meer zou trainen.......

Meer trainen... Ja, ik zou het doen, als ik niet zo lui was..

Geen opmerkingen:

Een reactie posten